انگیزه

سلام!

یه وقتایی هست احساس میکنی زندگی میخواد همه جوره حالتو بگیره اما یهو همه چی عوض میشه و حسابی جون میگیری برای ادامه راه!

بعد اینکه کرونا شروع شد یه جورایی عجله عجله از خوابگاه زدیم بیرون و اومدیم خونه با این امید که این داستان تهش خیلی طول بکشه تا عید خواهد بود و بعدش برمیگردیم سر کار و درسمون اما الان بعد حدود 8 ماه از شروعش میفهمیم قضیه حسابی جدی تره از این حرفا.داستانی که هنوز معلوم نیست قراره تا کی ادامه پیدا کنه!

حالا یه بچه الکترونیکی رو تصور کن که ازش تمام امکاناتشو بگیری.حتی یه سیم و led نداشته باشه که به باتری وصل کنه ذوق کنه :/

روزای اول دقیقا همین وضع رو داشتم.تقریبا تموم چیزایی که تو خونه داشتم رو همون اولای دانشگاه بردم تهران و اونجا ازشون استفاده میکردم.امروز بعد 8 ماه تقریبا تونستم یه آزمایشگاه کوچیک تو خونه برا خودم راه بندازم :)

لازمه از دوستام اشکان و علیرضا هم کلی تشکر کنم که تو این شرایط لطف کردن کارام تو دانشگاه رو انجام میدادن و وسایلامو از آزمایشگاه برام پست کردن تا من بتونم اینجا یه ذره جدا از دغدغه کرونا و اینا به کارا برسم.از دیروز که بسته پستی که توش وسایلم بود رسید دم خونه تا امروز کلی کارا جلو رفته.رزبری پای داره حسابی حال میده و خلاصه اوضاع بروفق مراده!

یه جورایی حس میکنم این بسته برام مثه دیدن حضرت یوسف برا باباش بود :)

 

به امید روزای بهتر!