این روزها

سلام!

این روزها همچنان دارن با شتاب عبور میکنن.یه وقتایی با خودم فکر میکنم واقعا هدف ما تو این جهان اینه که صرفا بخونیم و بخونیم و بخونیم؟

 

چندروز پیش با یه برنامه تلویزیونی به طور اتفاقی آشنا شدم که خب چون تو حوزه کارآفرینی و کسب و کار بود نشستم پاش و خب انصافا باید بگم برنامه جالبی بود به خصوص اینکه یکی از طرح های این برنامه یه پروژه هوشمندسازی بود که به نظرم جالب بود و خب از اون جالب تر انگیزه و انرژی ای که این تیم ها داشتن برای انجام کارهاشون.

 

راستش این روزا قبل دیدن این برنامه فقط فکر میکردم تو شرایط کرونایی فعلی کاری نمیشه کار و باید دست روی دست گذاشت.تهش که خیلی بتونی از وقتت استفاده کنی اینه که یه کورس آموزشی پیدا کنی و اونو ببینی که شاید یه مهارت به لیست مهارت هات تو رزومه اضافه شه ولی خب به قول شهریار "این همه درس بخوانیم و ندانیم که چه؟!"

 

مستند مسابقه "کارساز" بهم نشون داد شاید خیلی وقتا اون چیزی که میتونه تو رو از رسیدن به هدفت دور نگه داره نداشتن دانش و تخصص نیست که بخوای با دیدن n تا دوره آموزشی حلش کنی.مساله جای دیگس.داستان از ترس ما برای شروع ناشی میشه.کرونا شاید خیلی از فرصت ها رو ازمون گرفت.همین دیروز تلویزیون پارک لاله رونشون میداد.یاد صبح هایی افتادم که با کلی ذوق و شوق بلند میشدم میرفتم تا عصر تو آزمایشگاه با چیزای مختلف ور میرفتم و الان که میبینم بیشترین چیزایی که یادگرفتم هم از همون روزا بود.

آی که حسابی دلم تنگ شده برای اون روزا!

 

به نظرتون میشه دوباره به اون روزای خوب برگردیم؟

 

نمیدونم چی شد که دلم خواست بنویسم اینجا و ثبت کنم حال این روزهام رو تا وقتی از این فضا عبور کردم و به عقب نگاه کردم بتونم نشونه هایی برای ادامه مسیرم پیدا کنم.

 

راستی دیروز کلید کمدم تو آزمایشگاه رو برای یکی از بچه ها فرستادم تهران که بره و وسایل کمدم رو برام پست کنه تا بتونم اینجا رویام رو بسازم :)

 

با آرزوی حال خوب برای همه مون!